Wie de manouche-muziek of de swing een beetje van nabij probeert te volgen, kwam zeker al in contact met de naam van Steeve Laffont, net als zijn jeugdvriend Antoine “Tato” Garcia afkomstig uit jet zigeunermilieu uit de omgeving van het Frans-Catalaanse Perpignan. In de loop van het voorbije dozijn jaren tokkelde Steeve al een viertal fijne platen bij elkaar en wat je opvalt, als je die herbeluistert, is de evolutie die hij doorgemaakt heeft. Virtuositeit was altijd al één van de meest opvallende kenmerken, maar daar komen gaandeweg niet onbelangrijke dingen bij: de groei als componist is opvallend, het vinden van een eigen “toon” kan je alleen indrukwekkend noemen en het uitzwermen naar andere genres als flamenco, klezmer en simpelweg “fusion” is spectaculair. Omringd doorbassist Dominique Di Piazza, violist Costel Nitescu en medegitarist-par-excellence Rudy Rabuffetti, is Steeve het centrum van een ijzersterke ploeg van muzikanten, die schijnbaar moeiteloos een hele scala van emoties weet om te zetten in een eigen taal, die ook voor niet-specialisten als ondergetekende, heel begrijpelijk is.

Dat levert een plaat op die, al is ze volledig instrumentaal en dus per definitie een tikkeltje veeleisender om beluisterd te worden dan wanneer instrumenten en zang elkaar bijstaan, borg staat voor een dikke veertig minuten van de heerlijkste muziek die je weliswaar “jazz” dient te noemen, maar die vooral “muziek” is. Nergens wordt er moeilijk gedaan, nergens wordt de boel hermetisch maar integendeel: dit is een bijzonder heldere en veelzijdige plaat, waarop de virtuositeit, die heel nadrukkelijk blijkt, nergens de toegankelijkheid van de melodieën voor de voeten loopt. De composities zijn van de hand van Laffont, op twee uitzonderingen na: “Dinello” is van de hand van Bireli Lagrène en bassist Dominique Di Piazza en de klassieker “Everything Happens to Me”, die je ook kunt kennen via Chet Baker, Bill Evans, Nat King Cole of Billie Holiday, naast tientallen andere versies, werd geschreven voor Matt Dennis.

Op de openende titelsong komt Tato Garcia een heerlijk stukje gitaar meespelen, maar voor het overige is alles ingespeeld door het bovengenoemde kwartet, dat er in slaagt het ultieme tzigane-credo in muziek om te zetten. Dat credo luidt dat de reis en het onverwachte de essentie van het leven vormen en die uitgangspunten heeft Laffont verwerkt in de nummers die in nogal wat gevallen om sterke vrouwen draaien. “Djess Fusion” is opgedragen aan Steeve’s echtgenote, “Pour ma Fille” gaat vanzelfsprekend over zijn dochten, die Djazz heet en Tcha*i Funcky” is een eerbetoon aan de jonge vrouwen in het algemeen, die met hun funky levensstijl de dingen de moeite waard maken. Je hoeft ook geen studies gedaan te hebben om te begrijpen dat het hemelse “Groove voor Costel” het talent van violist Nitescu in de kijker wil zetten. De optelsom van dit alles is een simpelweg fantastische plaat, die je aan iedereen kunt aanbevelen, ook aan mensen die nog niet al te vertrouwd zijn met jazz in het algemeen en Django in het bijzonder. Zo’n plaat durf ik “essentieel” te noemen!

(Dani Heyvaert)